چند روز از این ماجرا میگذره و این غم با اعتراف نظام دو چندان شد ...
به طور مستقیم و غیر مستقیم 8 نفر از این مسافران را میشناختم ...
این غم پایانی ندارد
شاید چند روز دیگر از این شوک ِ عظیم خارج شویم
اما با حالِ دل ِ بازمانده ها چه می توان کرد ؟
این همه امید ، این همه تلاش
این روزگار بی مروت و سیستم پر اشکال
خطای انسانی و درد جامعه ی انسانی
و این غم سنگین که پایانی ندارد ...
زمان میگذره اما هنوز نفس کشیدن برای من سخت هست ...
وقتی ذهنم مدام تصویر این بچه های با استعداد و پرتلاش رو نشونم میده
دنیا روی سرم خراب میشه
خدایا ... کجایی ؟
